Tadeusz Różewicz - prostota, która mówi wszystko

Urodzony w 1921 roku w Radomsku, mimo, iż podążając śladem brata Stanisława ukończył gimnazjum i zdał małą maturę przez wzgląd na trudną sytuację finansową nie mógł kontynuować nauki. Po wybuchu II Wojny Światowej był członkiem Armii Krajowej, redagował też podziemne pismo "Czyn Zbrojny i ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych. Po wojnie, w 1945 zdał maturę i uzyskał index Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednak studiów z historii sztuki nie skończył. Przez wiele lat związany był ze Śląskiem, aktualnie mieszka we Wrocławiu.

Choć pisał już przed wojną za jego debiut literacki przyjmuje się wydany w 1947 roku tom zatytułowany "Niepokój". Do dziś jego dzieła przetłumaczono na ponad czterdzieści języków, min.: angielski, niemiecki, francuski, szwedzki, czy fiński. Jako jeden z największych pisarzy współczesnych znany jest z takich dramatów jak: "Kartoteka" , "Do Piachu", "Białe małżeństwo", zbiorów opowiadań: "Opadły liście z drzew", "Wycieczka do muzeum" oraz z licznych tomów poezji.

Dotknięty okrucieństwem wojny wydał poświęcony zamordowanemu przez Gestapo bratu tom wstrząsających wspomnień zatytułowanych "Nasz starszy brat". Na pytanie o to czy po Oświęcimiu możliwa jest jeszcze poezja odpowiedział tworząc nowy typ powściągliwego wiersza, nazwany czwartym systemem wersyfikacyjnym literackiej polszczyzny.

Zawierająca motywy autobiograficzne poezja Różewicza to wyraz tragizmu i osamotnienia, jakie ogarnia człowieka, gdy musi skonfrontować się z okrucieństwem wojny. Bohater jego wierszy to niejednokrotnie ktoś zagubiony w chaosie i brutalności otaczającego go świata, to okaleczona psychicznie jednostka samotnie zmagająca się koszmarem każdego dnia.